9. Na een weekje

Voor het eerst voel ik schroom om te schrijven en te delen. Na het verschijnen van mijn opinie over adoptie in Knack en de reacties die ik hierna mocht ontvangen, besef ik des te meer dat de openheid die ik aan de dag leg, mij ook kwetsbaar maakt voor mensen die dit zouden willen gebruiken (tegen mij en wie mij lief is).
Ik zou in dat opzicht nog eens uitdrukkelijk willen vermelden dat nieuwsgierigheid van een geadopteerde naar zijn verleden geen afwijzing betekent van zijn heden, noch een teken is van ongelukkig zijn of van disfunctioneren. Het onderzoekt wat de geadopteerde eigenlijk al zou moeten weten over zijn persoonlijke geschiedenis en zijn familie.
Ik beschrijf mijn persoonlijke beleving onder andere ook omdat ik wil bijdragen aan het wegwerken van drempels om psychologische hulp te zoeken als dat nuttig zou zijn en om meer bewustzijn en kennis te creëren rond hechting en emotionele ontwikkeling, dit gaat niet alleen over geadopteerden maar over alle kinderen die in een onveilige situatie opgroeien.

Aangezien ik veelal op mezelf ben aangewezen, heb ik ook veel tijd om bezig te zijn met wat ik voel. De quarantaine zorgt ervoor dat ik nergens aan kan ontsnappen.
Over het algemeen lukt dit redelijk. Dankzij het werk van mezelf en mijn toenmalige therapeute tijdens het afgelopen jaar kan ik hier vandaag rust, voldoening en heling proberen te vinden in het gewoon aanwezig zijn, in het ontvangen van zorg, warmte en affectie.
Dit neemt niet weg dat ik hier elke dag ook moeilijke moment heb waarbij de ingehouden en verbeten tranen hun weg naar buiten vinden.
Ik huil om het verleden, om wat ik verloor door hier weg te gaan en door wat ik niet kreeg in mijn adoptiegezin. Ik huil om wat nooit zal zijn in mijn gezin van herkomst, ik voel dat wat we willen nooit (helemaal) zal kunnen.

Over het hier en nu kan ik zeggen dat ik de zorg en de warmte krijg waar ik naar verlangde en dat stemt me ontzettend dankbaar. Het is een onschatbaar cadeau om hun liefde te voelen en me als dochter verzorgd te weten. Ik had vandaag nog een verhelderend videogesprek met mijn huidige therapeute waaruit ik onder andere meeneem vooral in dit hier en nu zoveel mogelijk in mij op te nemen (hoe logisch dit ook mag lijken, geloof me als ik zeg dat verleden, heden en toekomst bij momenten oncontroleerbaar kolken). Ondanks de niet zo vanzelfsprekende situatie (samen in quarantaine) geeft het mij de unieke en speciale mogelijkheid om op een bepaalde manier deel uit te maken van het gezin en niet enkel op bezoek te komen. Het fysieke contact vervult ons nog steeds voldoende, praten is (nog) niet nodig geweest en het vragenlijstje dat ik op voorhand had opgesteld, heb ik nog niet bovengehaald. Momenteel is voor mij de nood aan antwoorden niet zo aanwezig, ze zien mij graag, meer heb ik niet nodig.
Ik geef jullie zeker ook graag wat luchtigere anekdotes mee:

  • Mijn vader (70 jaar) doet elke dag squat-, pomp- en andere oefeningen. Hij heeft mij zover gekregen dat ik dit met hem mee doe en toen hij mij streng aanmaande om in België naar een sportclub (inclusief coach) te gaan, heb ik maar braaf ja gezegd (wie mij kent, begrijpt de betekenis hiervan). Krijgt hij mijn motivatie om te bewegen uit ‘freeze’? In dezelfde lijn ligt mijn moeder haar verbod om nog langer cola te drinken omdat ik anders dezelfde buik zou krijgen als zij (eentje waar ik overigens voor zou tekenen als ik haar leeftijd had en 4 kinderen had gebaard).
  • Ik heb hier 3 paar slippers: voor in de badkamer, voor binnen en voor buiten.
  • Ik ontdekte hier een enorm dakterras, wat letterlijk en figuurlijk lucht en bewegingsruimte geeft. Ik mag alleen de trap niet op als er verder niemand thuis is, omdat de trap te gevaarlijk zou zijn…
  • Als er nog maar iemand denkt dat ik wijs of kijk naar mijn knie, voet, arm, schouder of rug is er gelijk minstens 1 paar handen dat begint te masseren (ik zou dat uiteraard nooit uitbuiten).

Het (rauwe)rouwproces om het verleden heeft nog tijd genoeg om zijn weg te vinden als ik terug in België ben.
Iemand zei me dat alles pas begint als je eenmaal herenigd bent. Hoewel ik dat niet helemaal vind kloppen, brengt een hereniging zeker nieuwe uitdagingen voor de toekomst met zich mee, voor mij zijn die momenteel: hoe leef ik in het nu, zonder teveel met het verleden bezig te zijn, hoe stel ik mijn innerlijke kind gerust en laat ik me vooral leiden door mijn volwassen stuk, hoe geef ik samen met mijn familie de toekomstige contacten vorm, hoe combineer ik mijn Belgische stuk met mijn Koreaanse stuk en hoe maak ik er 1 geheel van, hoe aanvaard ik dat dit misschien een levenslange zoektocht naar evenwicht blijft en hoe geef ik mijn adoptieouders een plaats die hen recht aandoet in dit geheel?

8 reacties

  • Kiran

    Ik ben er persoonlijk heel gerust in dat je innerlijk kind in goede handen is. Bedankt om dit ook weer te delen. En nu gaan squatten! Hop! 🙂

  • Kirsten Heremans

    Ik houd het erg kort vandaag: Je bent goed bezig!

  • Annick

    Renate, zo mooi en kwetsbaar elke keer weer! Ik beloof dat ik mijn best ook ga doen om te volgen waar je naar kijkt 😄

  • Yung

    Renate, gij sterk, wijs en schoon mens. Wat een rollercoaster aan emoties en veel antwoorden maar ook weer nieuwe vragen. Laat het maar op je afkomen, laat het gebeuren en zichzelf voor je uitrollen. Het komt goed. En ja, jij stelt jezelf enerzijds kwetsbaar op door je schrijfsels. Maar tegelijk is diegene die zich bloot durf tonen diegene die ook haar kracht laat zien. En laat nu net dat laatste zijn waar mensen op reageren (die jouw woorden willen misbruiken). Hou je goed daar, we keep in touch. X

  • Evelien

    Lieve Renate, goed bezig! idd wat een rollercoaster aan gevoelens en gedachtes… Bedankt om het op te schrijven… Zelf heb ik er nooit bij stilgestaan … Ik squad met je mee 🙌

  • Suzanne Mortier

    Zoveel respect en bewondering voor jou Renate! powerwoman!!! 🦸‍♀️Yes nu kunnen we naast samen fretten op restaurant ook eens samen squatten!! xxx😁💖

  • Chris

    Hoi Renate,
    ik lees nu dagelijks je blog en je slaagt er in dagelijks om me heel nietig te voelen…
    Het doet een mens nadenken over het leven.
    Het is sowieso heel sterk wat je doet!

  • Julie Van Bel

    Hey Renate, zeer sterk van je om je kwetsbaar te durven opstellen.
    Probeer je te focussen op het hier en nu en geniet er vooral van met je Koreaanse familie. Succes!
    Het gaat je goed.
    Hartverwarmende knuffel.

Laat een antwoord achter aan Suzanne Mortier Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *