8. Aan het landen

Ondertussen is het hier zondagavond. Ik vind het moeilijk en niet zo eenduidig om te vatten hoe het gaat en hoe ik me voel, maar ik waag er een poging toe.

Ik kan om te beginnen misschien nog meegeven dat op de eerste dag van mijn quarantaine er een overheidsmedewerker langs kwam om te controleren of mijn kamer wel geschikt is voor zelfquarantaine (d.w.z. of het een aparte kamer is met liefst een eigen badkamer), hij gaf nog een voedsel- en quarantainepakket af (rijst, noedels, drinken, snacks,… maar ook een tandenborstel, thermometer, handgel, maskers en speciale vuilniszakken die na mijn quarantaine bij het gevaarlijk afval gedeponeerd moeten worden) en bezwoer me de drempel van mijn kamer nooit te overschrijden tijdens de komende 14 dagen. Mijn familie lijkt niet zo in te zitten met de quarantaineregels maar ik heb zelf geen zin om het aan de stok te krijgen met de Koreaanse politie en het risico te lopen dat ze me alsnog in een overheidsinstelling onderbrengen.

Ik word nog steeds als een baby (of toch op zijn minst een kindje) verzorgd. Er wordt bijna constant gecheckt of ik het niet te koud of te warm heb, of ik honger of dorst heb en of ik iets nodig heb of wil. Mijn moeder is niet tevreden over mijn eetlust, ik versta toch al zoveel dat ik hoor dat ze erover klaagt elke keer als ze met iemand belt of spreekt. Voor wat ongeveer de 1e keer in mijn leven moet zijn, is er dus iemand die vindt dat ik te weinig eet. Van mijn maag heb ik nog steeds last en van enig hongergevoel is er dan ook nog geen sprake. Iemand zei me dat een traumapsycholoog dit ooit voor haar duidde als een teveel aan overweldigende ervaringen en emoties die letterlijk niet ‘verteerd’ kunnen worden. Ik hoor van meerdere geadopteerden gelijkaardige verhalen, sommige mensen ondervonden zoveel last dat ze met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis moesten worden opgenomen. The body keeps the score…
Hoewel ik me enerzijds wel in die zorg kan en wil wentelen, is het risico op verstikking nog niet geweken. Omdat het weekend is, zijn mijn zussen een aantal keer op bezoek geweest en zij hebben wel wat kunnen bufferen en kaderen.
Ik denk een warme en echte band te voelen tussen alle gezinsleden, behalve tussen mijn ouders onderling. Ze gedogen elkaar en lijken een manier van samenleven te hebben gevonden, maar ik voel veel verwijten, vooral van mijn moeder naar mijn vader. Mijn komst werkt hiervoor zeker niet verzachtend momenteel.
Zowel mijn moeder als mijn vader spreken regelmatig hun spijt en schuldgevoel uit. Mijn moeder vertelt me keer op keer hoe dankbaar ze is dat ik haar heb gevonden en dat ik ben teruggekomen. Ze wijkt amper van mijn zijde en op mijn vraag wat ze wilde/ging doen vandaag, antwoordde de vertaalapp: I just like to be with you.
Hoewel ze er verder (nog) niet veel over wil zeggen, heeft ze opnieuw verteld dat ze mij terug wilde halen enkele maanden nadat ze mij had afgestaan, maar dat er tegen haar werd verteld dat ik al weg was. Mijn oudste zus heeft me verzekerd dat zij zeker nog willen praten met mij over wat er toen allemaal gebeurd is, voor zover dat mijn moeder zich dat nog kan en wil herinneren. Ze vinden dat ik het recht heb om zoveel mogelijk te weten en ze zeggen alles te zullen doen om mijn vragen te beantwoorden. Het is extreem frustrerend en ook heel vermoeiend om alle gesprekken met een vertaalapp te moeten voeren, maar we maken er het beste van.

Mijn vader toont zijn affectie door mij keer op keer fijn te knijpen, mijn hand vast te houden en die in geen uren los te laten, hij noemt mij ook ‘my baby’.
Ook met mijn zussen en mijn moeder is er nog steeds veel fysiek contact, het verlangen om samen te zijn en samen te ‘zijn’, de behoefte om elkaar aan te raken, blijft bij iedereen duidelijk aanwezig. Hoewel ik hier zelf veel nood aan heb en er ook zeker voldoening en vervulling in vind, triggert dit bij mij ook redelijk hevige emoties die zo goed als elke keer tranen en een brok in mijn keel opleveren.
Het lijkt alsof die aanrakingen me het scherpst in contact brengen met een gevoel van verlies en verscheurdheid, tussen mijn ‘gewonnen’ leven in België waar ik blij en gelukkig mee ben enerzijds, en alles wat ik nu zie en terugvind anderzijds.
Gisteren bespraken we de plannen na de quarantaine en ook hoe ik terug naar het vliegveld zou gaan. Hierna volgde een huiluurtje omdat het voor iedereen al pijnlijk is om daarover na te denken. Het staat, denk ik, al vast dat het afscheid aartsmoeilijk zal zijn, ook al zijn er nog steeds momenten waarop ik me redelijk paniekerig kan voelen en me afvraag waarom ik dit plan in godsnaam zo nodig moest uitvoeren. Gewoon met Johan naar Korea komen, in een hotel logeren en af en toe bij mijn familie op bezoek gaan, zou wel zo handig/verstandig zijn geweest. Complex dus…

Verder voel ik me nog steeds wel op mijn gemak, ik weet niet of het voor hun gevoel veel moeite kost om samen te leven, maar voor mij voelt het alsof ik er (tot nu toe) eigenlijk redelijk vlot in pas.
Zo lijkt het hier heel gangbaar om je gsm in je hand te hebben plakken en berichtjes te sturen en de telefoon op te nemen op eender welk moment (yes!) en we kunnen ondanks de omstandigheden best vaak en onkoreaans hard (dus niet giechelend vanachter het handje) lachen met elkaar.
Mijn moeder vertelde me ook haar visie op kledij: iedereen heeft nood aan een collectie kleren die fantastisch comfortabel zit maar waarmee je je omwille van het esthetische aspect nooit in het openbaar mag vertonen (check). Gisteren regende het hier heel de dag en was ze aan het mokken omdat ze niet naar buiten kon (uit eigen ervaring snapte ik direct dat het eerder ging over niet willen dan over niet kunnen).
Bloed prikken bij mij is altijd een huzarenstukje, de laatste keer leverden 7 prikpogingen welgeteld 3 druppels bloed op. Toen ik de blauwe plekken op de armen van mijn zus zag, wist ik onmiddellijk dat dit een familietrekje was. En de verrukking uit herkenning waarmee mijn zussen mijn oren, handen en onderarmen fotografeerden, was aandoenlijk.

Ik voel me dus redelijk comfortabel, iedereen is heel lief en zorgend en er is ook best wat herkenning, maar soms word ik al overweldigd door enkel naar hen te kijken, dan moet ik de tranen verbijten,…
er is simpelweg te veel dat niet overbrugd kan worden en dat onuitgesproken moet blijven omwille van de voorbije 36 jaar en de taalbarrière.

9 reacties

  • Bernadette

    Lieve Renate,

    Wat een ervaringen heb met je familie. Zo veel warmte liefde aanrakingen. Als mede geadopteerde kan ik het mij nauwelijks voorstellen hoe je voelt. Daarom heel fijn dat ik dit mag lezen.

    Liefs Bernadette

  • Soo Jin

    Weer tranen in de ogen en een krop in de keel… blij dat alles vrij vlot verloopt. Je verhaal wekt emoties op waarvan ik zelf niets wist dat ik ze had…
    En stiekem ben ik wel een beetje jaloers en versterkt het het verlangen om zo snel mogelijk in het vliegtuig te stappen en naar Korea te reizen.

    Dikke knuffel…

  • Muriel Van Lommel

    Beste Renate,

    Wat een brok aan ervaringen en emoties die jij moet verwerken. Het is wel mooi hoe je opgenomen wordt in dit gezin.
    Als ik dit lees voel ik mijn maag ook al keren. Ik heb onze adoptiezoon verteld van je avontuur. Hij is erg geïnteresseerd als ik over je ervaringen vertel.

    Merci om dit met ons te delen.
    Hou je goed en slaap lekker.

    Liefs, Muriel

  • Sarah Stevens

    Renate

    Ik vind weinig woorden om uit te leggen hoe hard ik met je meeleef, nog minder om uit te drukken hoezeer ik je bewonder. Bedankt om ons toe te laten deel uit te mogen maken van deze bijzondere ontmoeting, met je familie en met een belangrijk deel van jezelf. Good luck 🍀

  • Kiran

    Ik heb zo het gevoel dat ik veel van jouw gevoelens mee voel. 🙂 Ik word in ieder geval immens getriggerd door het lezen hiervan in die mate dat het moeilijk is soms om me zelf niet overweldigd te voelen. Dus ik kan me nauwelijks inbeelden wat het voor jou moet zijn. Heel veel liefs,

  • Yung

    Wat een indrukken, ervaringen en zoveel dat gebeurt langs buiten en vanbinnen. Er is zoveel herkenbaar voor mij, ik voel dus écht met je mee. Hou je goed daar lieve Renate. X

  • Min Ae

    Ik weet niet goed wat te schrijven. Ik word er zelf emotioneel van. Heel veel liefs en dikke knuffels! xxx

  • Lies

    Renate, wat een moed om zo je hart te volgen. Je tekst in knack kwam ook al echt binnen. Je raakt me zowel in je emotionele en zoekende verhaal als in je treffend geformuleerde opinie over adoptie.
    Los van schuldgevoel, kan het niet anders dan dat je ouders daar vreselijk trots op je zijn. Zo mooi hoeveel liefde je ontvangt van hen. Geniet van jouw thuiskomst en de warmte ginder en binnenkort weer hier.
    Liefs, lies

  • Evi

    Lieve Renate,
    wat een emoties… Kippenvel krijg ik ervan! Zo mooi in elke zin van het woord!
    Liefs, Evi

Laat een antwoord achter aan Soo Jin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *