6. Vertrek in zicht

De afgelopen weken heb ik geprobeerd mezelf wat ‘uit’ te zetten, maar ondertussen is de stress in alle hevigheid opgekomen met slapeloze nachten en chronische misselijkheid tot gevolg. Tegenstrijdige gevoelens vochten voor hun plek. Enerzijds wilde ik enthousiast en onbevangen uitkijken naar wat komt, anderzijds probeerde ik dit gevoel constant te temperen met de gedachte dat ik misschien zelfs niet vertrokken geraak, een onmogelijke spreidstand.
Bovendien zijn een hoop angsten ondertussen wel eens door mijn hoofd geschoten: wat als ze mij niet leuk vinden, wat als ik hen teleurstel omdat ik een Belgische vrouw van 36 blijk in plaats van een Koreaanse baby, wat als ik niet voldoe aan hun verwachtingen, wat als er misschien alsnog een 2e afwijzing komt? En ook: wat als ik hén niet leuk vind, wat als ik me toch vooral boos zal voelen op hen?
Maar het moeilijkste dat me kan overkomen, is misschien wel het tegenovergestelde: wat als ik me er ‘thuis’ voel en dat het goed ‘klikt’ met mijn familie? Dan moet ik na heel korte tijd weer afscheid nemen en ik voel nu al dat dit me zou verscheuren.
Vorige week vertelde mijn moeder me voor de 1e keer dat ze door verwarring en shock een aantal dagen opgenomen werd in het ziekenhuis toen ze 8 jaar geleden hoorde dat ik haar zocht. Hoewel deze groep sterk onderbelicht blijft, lijdt het geen twijfel dat ook de meeste geboortemoeders heel hun leven getraumatiseerd gebukt blijven gaan onder de afstand die ze moesten doen van hun kind.

Mijn verwachtingen probeer ik te temperen (hoewel het samen overleven van 2 weken quarantaine op zich al redelijk ambitieus is), ik houd me voor dat ze zijn ingelost als ik huisgemaakt eten van mijn moeder heb kunnen proeven en als ik een bril zal kunnen kopen die voor de 1e keer in 30 jaar niet van mijn neus glijdt. Maar stiekem hoop ik erop verzorgd te worden en onvoorwaardelijkheid te voelen.
In verschillende boeken las ik dat er een grote kans bestaat dat zowel mijn ouders als ik in meer of mindere mate zullen regresseren. Deze regressie start vaak al in de periode voor de hereniging zelf bij zowel geboorteouders als geadopteerden. Dit wil zeggen dat ouders en geadopteerden als het ware teruggaan naar het moment waarop ze elkaar voor het laatst zagen, met gedrag, gedachtes en verlangens die horen bij die periode. Het kan dus zijn dat mijn moeder bijvoorbeeld de behoefte voelt om mij te verzorgen als een baby, mij te wassen, aan te kleden of samen te slapen. Ik op mijn beurt zou nood kunnen hebben aan constante aanwezigheid, beschikbaarheid en nabijheid van mijn moeder, zoals een baby dit ook heeft. Eerlijk gezegd vermoed ik dat de (fysieke) pijn die ik de afgelopen maanden heb gevoeld, al voortvloeit uit onvervulde, vroegkinderlijke behoeften en dat ik eigenlijk al sinds afgelopen zomer in die regressieperiode zit.

Dat ik op mijn beurt mijn eigen kinderen 3 weken ‘achterlaat’, bezorgt me een steen in mij maag, een brok in mijn keel en tranen die permanent prikken.
De laatste dagen voel ik strijd met mezelf, verdriet en pijn omdat ik hen ga kwetsen, beschadigen, achterlaten,… om mijn eigen behoeftes te vervullen. Het is duidelijk dat ik dit voor mezelf moet doen, maar het voelt alsof het invullen van mijn eigen verlangens, mijn verantwoordelijkheden en taken als moeder in de weg staan. Hoewel het hen uiteindelijk ook ten goede zal komen, lijkt het alsof ik mijn eigen belang boven dat van hen stel. Misschien heb ik er mij bij neer te leggen dat de noden van mezelf en die van de kinderen de komende periode voor mijn gevoel niet verzoenbaar zijn. Al zegt het verdriet dat ik voel waarschijnlijk meer over mijn eigen pijn en gaat het meer over mezelf dan over de kinderen.

Als alles goed gaat, kan ik heel binnenkort schrijven over de langverwachte 1e ontmoeting.

4 reacties

  • Stephanie

    Lieve Renate,
    Ik vind het zo ontroerend hoe je schrijft, zo eerlijk en zo invoelbaar wat de naderende ’terugreis’ bij je oproept. En herkenbaar ook!
    Ik herken inderdaad de behoefte van mijn Koreaanse moeder dat zij mij wilde wassen en met mij wilde slapen. Ik kon zelf heel sterk voelen destijds dat ik dat niet wilde. Mijn zussen hebben dit goed aangevoeld en wisten deze boodschap ook op een respectvolle manier te communiceren aan onze moeder. Ik ben heel blij dat we dat zo hebben gedaan en dat ik niet over mijn eigen grenzen ben gegaan.
    Verder wil ik je zeggen dat ik zo goed begrijp hoe je je voelt naar je kinderen. Natuurlijk doet het pijn hen 3 weken niet te zien, maar gelukkig weten jullie dat het tijdelijk is en kunnen ze aftellen tot mama weer terug is. En jullie kunnen vast elkaar bellen en facetimen in de tussentijd. Je doet dit ook voor hen, want met jouw reis geef je hen ook een stuk Korea terug wat ook in hen zit. Hoe mooi is dat. Geef ze heel veel knuffels voordat je gaat en als je weer terug komt.
    Het wennen aan het hebben van als het ware twee ’thuis’landen vraagt tijd en hierbij komen ook allerlei gevoelens naar boven, weet dat al die gevoelens er mogen zijn, ze zijn immers van jou en ze horen bij jou. Dat hoort allemaal bij het proces.

    Nu, je laatste uren gaan nu tellen. Ik wens je een behouden rootsreis en wens je een onwijs dierbaar weerzien met je geboortegrond en je geboortemoeder en ik kijk heel erg uit naar je verslagen!

  • Kiran

    Ik kijk samen met jou uit naar die maaltijd van je moeder, heel veel succes, lieve Renate. xxx

  • Suzanne

    Ik lees met veel bewondering je verhalen lieve Renate en ik kijk uit naar het vervolg…. Ik wens je een weerzien met je familie die al je verwachtingen mag overtreffen. Dat jullie heel erg van jullie tijd samen mogen genieten. Ik denk aan je! Goeie reis en veel succes! Dikke knuffel en veel liefs,Suzanne xxx

  • Kirsten

    Heftig! Ik kan gewoon niets anders schrijven…. Ik stuur je alleszins veel kracht, liefde, … Wat je maar nodig hebt! ❤️

Laat een antwoord achter aan Kirsten Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *