41. Dag omma
Dag omma,
Ik ben er weer, zittend op een rots aan het wachten op Miek in Bukhansan. Ik moest al snel afhaken tijdens onze hike en observeer onafgebroken de mensen die hier voorbij klauteren. Ik zie ook veel kinderen, met hun ouders. Ik kan het niet helpen dat mijn gedachten als vanzelf afdwalen naar ons, in zoverre ze dat de afgelopen week eigenlijk al niet constant deden. Als ik hier was gebleven, sprong ik nu vast ook deze berg op in een fluo broek en dito jasje, in plaats van op te moeten geven na een uur dat er eigenlijk al te veel aan was voor mijn conditie. Had je dan ook met een waaier onder mijn t shirt gewapperd, drinken in mijn mond gegoten en me aangemaand snel snel door te lopen?
Het lijkt alweer veel langer dan anderhalf jaar geleden dat ik je nog zag en we afspraken dat ik bij jullie zou logeren vorig jaar oktober. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is, maar dat logeren is er niet van gekomen, ook dit jaar niet. Niemand gehoord, niemand gezien. Ik denk aan de mensen die (nog) niet vonden. Hoe kan je dat ooit echt (ver)dragen?
Ik geniet van elke seconde hier, van het eten, geuren (ok, niet élke seconde van élke geur), kleuren en het gezelschap. Deze bubbel, dit snapshot is het hoogsthaalbare van alle verlangen dat er soms overweldigend is. Het is een kado uit noodzaak dat ik mezelf heel graag gun. Mijn lichaam heeft veel minder nood aan eten, doet minder pijn, voelt zich rustig.
Ik ga niet beweren dat ik ook elke seconde aan jou denk, maar wel vaak. Ik zie je in een vriendelijke lach, een behulpzaam gebaar, onder een zonneklep en in lekker eten. En elke keer geeft het steken in mijn hart.
Het was hier Chuseok, het had bijzonder en uniek geweest om dat samen te kunnen vieren, maar ik kom er graag nog eens voor terug, als jij dat ook wil.
Ik ga mijn hart nog ophalen hier, alles in me opnemen en met me meenemen wat ik kan, mezelf en mijn lijf zo goed mogelijk opladen.
Ik heb behoefte om de volgende reis al te boeken, dat zal me helpen om hier weer weg te gaan
En ondertussen vraag ik me op mijn 39e en 10 jaar na ons eerste contact opnieuw af: denk je ook nog (vaak) aan mij?
Fijn om je gedachten mee te lezen. Wat moet dat ontzettend dubbel voor je zijn… dat enerzijds genieten en anderzijds missen en verlangen… die gevoelens zijn voor mij ongeveer hetzelfde als zoekende maar niet wetende. Evenals waarschijnlijk het niet willen jezelf verliezen in het verdriet en wanhoop ze nooit terug te zien…
Dikke knuffel… Ik hoop samen met jou dat je familie snel van gedachten verandert en ze jou weer in hun armen sluit…
Laad je maar weer eens goed op met al die indrukken, gevoelens en mooie momenten zodat je er daarna weer even tegenaan kunt…
Dikke zoen,
Soo xxx
Prachtig! Je bent een prachtige sterke en moedige vrouw, Ae Ra. Ik volg alles met veel medeleven mee.
🥺😢 ik denk aan jou. Goed dat je je tijd op de rots benut om van je af te schrijven.
Dikke knuffel.
Dankjewel Ae Ra voor het meenemen in jouw verhaal, jouw gedachten, jouw reis. Het is mooi en ontroerend tegelijk. Geniet van je reis, omdat het kan. Liefs Nadia
Ps: ik kijk uit naar je volgende verhaal💛
Geniet van je reis , en je land, breng mooie herinneringen mee.
Zo spijtig dat je nog steeds geen reactie hebt van je familie, gewoon een klein berichtje, een goeiedag, ongetwijfeld zou het je al veel deugd doen
.
Weet dat je ook voor ons ‘onze’ Aera bent, al kunnen we nooit je gemis vervangen ❤️
Fijne reis nog, en behouden terugkomst!