4. Naar oprecht contact

Ik heb een hele weg afgelegd naar verbonden zijn met mijn eigen gevoel, meer bewustzijn over mezelf, wie ik ben en waar ik vandaan kom. Belangrijke elementen die dit proces mee hebben vormgegeven zijn het overlijden van mijn adoptiemoeder, de hechting met Ilja, de positieve DNA test en een goede, (tot op bepaalde hoogte) adoptiesensitieve therapeut.

Na een aantal miskramen leefde ik tijdens de zwangerschap van Ilja constant in angst om hem te verliezen. Toeval of niet, maar Ilja was een legendarische huilbaby die de eerste jaren van zijn leven verschrikkelijk slecht sliep en zich daarna ontwikkelde tot een peuter en kleuter die veel huilde en zeurde, veel negatieve aandacht vroeg, heel bepalend kon zijn en onvoorspelbare, extreme woedebuien had, … Johan, Nia en ik liepen op de tippen van onze tenen en functioneerden maandenlang alleen maar om hem niet boos te maken of niet te laten huilen. Na verloop van tijd namen negatieve gevoelens de overhand, ik kon geen geduld voor hem opbrengen en probeerde hem eigenlijk zoveel mogelijk te ontwijken. Ik besefte vrij snel dat ik als ouder verantwoordelijk was om hier verandering in te brengen door hem liefdevol en geduldig gevend te benaderen. De positieve kentering die ik probeerde in te zetten, evolueerde te traag en ik was zelf niet bij machte dit oprecht en consequent verder te zetten. Ik zocht hierbij professionele ondersteuning in de vorm van therapie. Tot op de dag van vandaag is dit iets waar ik bewust mee bezig moet blijven. Ik besef nu des te meer dat Ilja een gigantische spiegel vormde/vormt waardoor ik naar mijn eigen achtergrond moest kijken, dat onder andere mijn eigen hechtingspatroon en onvervulde behoeftes meespeelden in hoe hij mij raakte en waar ik op blokkeerde. Het lag dus niet aan hem.

Begin 2019 overleed mijn adoptiemoeder waarna ik initieel voor 4 maanden (maar uiteindelijk voor 1,5 jaar) stopte met werken. Ik wilde een aantal zaken in de ogen kijken en aanpakken tijdens deze periode. Ik startte in september 2019 met gesprekstherapie. Mijn startvraag in therapie ging over herstel van onze gezinsdynamiek en het bevorderen van de hechting tussen Ilja en mij. Hoewel het (erg genoeg) niet vanzelfsprekend is dat therapeuten de impact van afgestaan zijn en geadopteerd worden, erkennen en inbrengen, bleef de mijne het belang ervan benadrukken. Het heeft haar redelijk wat moeite gekost om voor dit idee ingang te vinden bij mij aangezien ik heel mijn leven had gedaan alsof dit geen belang had. Als mensen mij vragen stelden die het tegengestelde suggereerden, wekte dit mijn irritatie en boosheid zelfs op. 10 jaar geleden ging ik al eens een 1e keer in therapie. Ik herinner me nog dat ik toen na de 1e sessie tegen mijn vriendinnen vertelde dat het een goede therapeut was omdat hij tenminste niets had gezegd of gevraagd over mijn adoptie…
Dat mijn adoptiemoeder overleden was, maakte ruimte vrij en bood de mogelijkheid om, bevrijd van misplaatste en verwrongen loyaliteitsgevoelens, te mogen, kunnen en durven voelen wat afstand en adoptie werkelijk met mij deden. Dat voelen zat zo vast, was zo ondergesneeuwd en onderdrukt… Toen het uiteindelijk los kwam, heeft het mij overspoeld zoals ik in mijn 1e post beschreef. De laatste grote zet in heel mijn proces werd gegeven door de positieve DNA test van afgelopen zomer. De bevestiging van onze verwantschap heeft mijn laatste verdedigingsmuur doen instorten en sindsdien is er het groeiende verlangen om mijn familie te ontmoeten. Hoe ontzettend pijnlijk, ook in de fysieke betekenis van het woord, dit proces tot nu toe al is geweest, ik ben heel dankbaar voor het feit dat ik ‘out of the fog’ ben gehaald, in staat ben te voelen wat ik voel en een bewustere versie van mezelf kan zijn die zowel krachtig als kwetsbaar is.

Tot grote blijdschap van mijn familie hebben we het afgelopen jaar steeds meer contact gemaakt, begon ik Koreaans te studeren en concretiseerde ik mijn plannen om hen te ontmoeten. Ook de kinderen hebben we zo open mogelijk kennis laten maken met hen. Tenslotte maakt mijn verhaal ook deel uit van hun verhaal. De kinderen zijn er echt op gebrand hun halmoni en halboji te ontmoeten, en als ik zie hoe mijn ouders naar Nia en Ilja kijken en contact proberen te maken, vervult me dat met een warmte die ik niet kan beschrijven.
Hoewel we elkaars taal niet spreken en onze communicatie verloopt via vertaalapps, verbaast het me keer op keer hoe veelbetekenend de conversaties met mijn familie kunnen zijn.
Ik ervaar hen als communicatief, open, rechtuit over/tegen elkaar en mij, met een gezonde portie inlevingsvermogen en zelfreflectie. Er is nog niet echt iets geweest wat ik hen niet durfde zeggen of vragen. Er zijn het afgelopen jaar zeker ook moeilijke en pijnlijke momenten geweest, dit kon tot nu toe echter altijd uitgesproken (of beter gezegd ‘uitgetypt’) worden.
Verder lijken ze nogal georganiseerd, to the point en nemen ze verantwoordelijkheid voor zaken uit het verleden.
Dit alles geeft me, zonder te naïef te willen zijn, vertrouwen voor onze hereniging.
Mijn slaapkamer werd intussen in gereedheid gebracht om mij te ontvangen…

4 reacties

  • Griet Peeters

    Renate,

    Vanaf mijn 19 jaar ben ik een boekenwurm geworden en lees ik ontzettend graag, verslind ik boeken.
    Door mijn persoonlijke situatie lukt dit me de laatste jaren niet meer. Concentratie ontbreekt me, Een boek lezen geeft me enorm veel rust, maar ik zoek het niet meer op, alhoewel ik dit meer dan ooit nodig heb.
    Sinds ik me ingeschreven heb in je blog, lees ik al je berichten. Je oprechtheid, openheid, waarachtigheid, …
    Ooit hoop ik dit ook te kunnen verwezenlijken.
    Je openheid doet me goed. Ik voel mee met je. Ik heb niet, nooit meegemaakt wat jij door hebt gemaakt. Maar je verhaal fascineert me.
    Ik zal je blijven volgen, Renate.
    Je reis zal je verwonderen, sowieso.
    Ik wens je veel moed, besef dat dit ongelooflijk veel moed vraagt.

    Liefs,
    Griet

  • Kiran

    Dank je alweer om zo in je binnenste te laten kijken. Prachtig!

  • Bernadette

    Heel mooi verwoord Renate. Ik ben blij dat je zoals je noemt out of the fog bent.
    Dat is ook mijn streven maar je weet het is zo moeilijk. Hoe jij verteld hoe je eruit bent gekomen geeft mij weer wat inzichten.

    Veel succes met de voorbereiding om je familie te ontmoeten

    Gr Bernadette

  • Julie Van Bel

    Bedankt voor je verhaal te delen en je ziel bloot te leggen voor ons. Het komt allemaal oprecht en vanuit je hart geschreven binnen bij mij. Je schrijftalent is bewonderenswaardig. Het vermogen om je gevoelens zo goed te beschrijven, vind ik prachtig.
    Ik wens je van harte veel succes in de toekomst op alle vlak. Het gaat je goed. 😀Groetjes, Julie

Laat een antwoord achter aan Julie Van Bel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *