38. Aankomen

Dag 12
Om 8u in de ochtend komt de papa van Dong Mi ons ophalen om naar de luchthaven te brengen. Vroeg, maar ondanks de soju van de vorige avond/nacht sta ik fris (adrenaline?) op. De inpakstress hebben we de vorige avond gelukkig al gehad. Van alle dingen die deze reis (te) veel waren, blijkt er zeker ook te veel bagage te zijn. Dat komt ervan als je blijft kopen, ook al puilen de koffers uit. Na passen, wegen, meten en extra koffers kopen, eindigen we allemaal met spullen van een ander in onze koffers of tassen. Waarom we dan niet gewoon onze eigen spullen zelf konden meenemen, vraag ik me af op een bepaald moment,… maar ach, waarom ineens praktisch worden 🙂
En wat we meenemen? Kilo’s skin care, shampoo, een hoeveelheid sokken waar het Koreaanse leger jaloers op zou zijn, schoenkadootjes (in Nederland blijkt het een onbegrensd ding), m&m’s en zoute koekjes… De zwaarste koffer weegt 30 kilo, ook de mijne weegt te veel. We kunnen altijd nog de adoptiekaart trekken voor die extra kilo’s moest dat nodig blijken.

‘Hij is dicht.’ Met die woorden kondigt Dong Mi ons vertrek dan onvermijdelijk aan. Haar papa pikt ons op, met de heerlijkste dumplings als voorlopig laatste Koreaanse ontbijt. Ik probeer het vertrekproces bewust te blijven voelen, ook al is het pijnlijk. In de auto zingt de papa van Dong Mi Koreaanse liedjes, Arirang en een kinderliedje waarvan Eunhee zich nog herinnert dat het voor haar gezongen werd toen ze als kind nog in Korea woonde. Het wordt even te veel voor mij. Wat eerder een hypothese en aanvaardbare uitleg leek, voél ik nu heel erg: wat als er iemand van mijn familie gestorven is? Wat als ZIJ er niet meer is?
Bij het opstijgen voel ik dat een deel van mij zich even heel erg hevig verzet tegen wat voelt als een losrukking en afscheuring van wat ik deze keer zelfs niet kon vastnemen.
Het is een realiteit voor veel geadopteerden die uiteindelijk vonden, secondary rejection. En zelfs al is er wel (goed) contact, de complexiteit en beladenheid is nooit ver weg. Het blijft meestal ook een moeilijke evenwichtsoefening waarbij je eigenlijk altijd in de wachtende positie zit: willen ze mij zien, wanneer, hoe vaak, hoe lang,…? En je springt als zij het vragen, want je bent er dàn uiteindelijk toch, en hen zien is wat je wil dus ja… eigen plannen en noden zullen dan later weer wel ergens opgepikt worden.

De vlucht duurt 13,5 uur. Een vreselijk roteind vliegen, maar ik heb de tijd ook nodig en gebruik hem om mijn gedachten en gevoelens te richten op mijn gezin, om ook innerlijk van Korea naar België te reizen.
De gezinnen van de anderen en Johan staan op ons te wachten op Schiphol. Ook deze mannen en kinderen zijn lotgenoten, wat bij ons hoort, is ook van hen. Het weerzien in die aankomsthal voelt als een uniek en krachtig moment, kort maar ook heel intens, met veel liefde en zoals altijd ook verdriet, omdat we elkaar weer wat losser laten.
Het is goed, vertrouwd en geborgen om op te gaan in Johan zijn omhelzing. De kinderen slapen al als ik thuis kom, maar ik maak ze even wakker. Ze ruiken zo lekker naar zichzelf en het brengt me gelijk ook meer aanwezig en thuis. Ilja wordt die nacht 2 x wakker, en hoewel dit veel te lang zijn gewoonte was, is dit nu wel echt uitzonderlijk. ‘s nachts klampt hij zich als een aapje aan me vast. Ook onze kinderen dragen ongetwijfeld een stuk van ons lot en ons verdriet mee, ook al doen we nog zo ons best om dat zo klein mogelijk te houden voor hen.
De kinderen vragen of ik halmoni en halboji heb gezien, maar vragen niet verder als ik zeg dat dat niet zo is. Later misschien, voor nu kan ik er tegenover de kinderen geen woorden aan geven.

Bedankt om mij en ons te volgen, voor alle lieve, steunende berichten die ons mee konden dragen.
Ik heb het enorm goed gehad, genoten, alles in me opgenomen wat er was voor mij, alle geuren, kleuren, smaken, zorg en liefde. Ook al verliepen dingen anders dan gedacht/gehoopt.
Waren er soms ergernissen, door andere verwachtingen en behoeftes? Zeker. Werden die uitgeklaard? Dat ook.
Dat dit mogelijk was in deze intense omstandigheden met 5 (zelfs 7) geadopteerden is veelzeggend en ontzettend waardevol, want allerminst evident, een kado dat ik iedereen zou gunnen.

Lieve Dong Mi, bedankt voor je zorg en aandacht. Ik wist me geborgen in je immer aanwezige onderzoekende blik op mij.
Lieve Eunhee, bedankt voor je warmte en humor. Je zachtheid en rustige manier van zijn, deden mij deugd.
Lieve Judi, bedankt voor je gevoelige nuchterheid. Ik voelde veel herkenning in onze onverwachte, maar waardevolle en gewaardeerde klik.
Lieve Miek, bedankt voor de aaitjes en kneepjes. Jouw nabijheid sterkt me, altijd.
Lieve Soo, bedankt voor de lach en de traan. Mede dankzij jou kon ik zelf snel en goed mijn balans houden/vinden.
Lieve Sun Young, bedankt voor je doortastendendheid en je aanwezigheid. Dat jij er onverwacht was om de laatste dagen met ons door te brengen, was voor mij de kers op de taart.

Ik houd jullie graag nog even vast.

Liefst kijk ik nog heel de dag foto’s en filmpjes, Korea playlist op de achtergrond. Maar ik sta recht, doe mijn jas aan en ga de kinderen ophalen van school. Ik ben terug.