34. S(e)oul searching
Dag 2
Opstaan met de wekker want om 11 uur werden we verwacht bij de kapper, de ene al voor een langere behandeling dan de andere. Daar aangekomen, werden we 1 voor 1 aan een minutieus onderzoek onderworpen wat betreft de gezondheid en toestand van ons haar. 1 van de kappers vroeg zich verbaasd af of het in Nederland zo koud/vochtig/warm was gezien de abominabele toestand van ons haar. De reddingsoperatie voelde wel heel comfortabel: haar wassen gebeurde liggend en als een product moest intrekken, kregen we een dekentje over ons heen gelegd, alsook een haarstoombad/sauna om bij weg te dromen. Meer dan 1 iemand van ons deed een dutje tijdens het wachten.
Zelf viel ik in slaap tijdens het knippen, schoot 3 keer wakker terwijl mijn hoofd naar beneden viel. Ik, die eigenlijk altijd duisternis, stilte en een bed nodig heeft om te kunnen slapen was zo ontspannen (en moe) dat ik gewoon tijdens de kappersbeurt in slaap viel. Een bizarre gewaarwording, maar ik merk ook aan andere dingen dat mijn lichaam zich hier ontspant. In België heb ik eigenlijk altijd pijn, al word ik dat pas gewaar als iemand op mijn lichaam duwt of als ik dus in Korea ben en merk dat alles veel lichter, en minder pijnlijk, voelt.
Nadat we er allemaal weer piekfijn uitzagen, namen we de metro naar het restaurant van Dong Mi haar papa waar ik genoot van het eten, het gezelschap, zijn aandacht en zorg. Hij stelde me de vraag of ik, gezien de situatie, liever niet gevonden had. Het antwoord is volmondig: nee, ik zal altijd dankbaar zijn dat ik gevonden heb, zelfs als ik mijn familie nooit meer zal horen of zien. Hoewel ontzettend pijnlijk, zal ik altijd blij zijn met wat ik mocht ontvangen aan affectie en met de informatie die ik van hen kreeg. Ik denk dat heel veel geadopteerden zullen beamen dat dit van onschatbare waarde is, zeker zij die niet vonden, en ik koester die heel erg.
Rond middernacht kochten we brillen (Aziaten die brillen dragen, begrijpen ongetwijfeld dat dit echt een essentieel onderdeel is van de reis) die we 40 minuten later, inclusief glazen, op mochten halen.
Met dank aan de jetlag aten we nog niets nadien en hielden een aantal onder ons het nog vol tot 4u ‘s nachts (of was het toch later?).
Dag 3
De tol van het nachtleven liet zich voelen en maakte dat we allemaal rond de middag opstonden. Na het ontbijt rond lunchtijd trokken we naar Gyeongbokgung, een bekend paleis in Seoul waar je gratis binnen mag in hanbok (traditionele kleding). In onze nopjes en vol enthousiasme over hoe we er in hanbok uitzagen, namen we honderden foto’s, Koreaanser als dit zullen we er niet meer uitzien.
Nadien namen we de metro naar Lotte tower, een gebouw van meer dan 550 meter hoog, om Seoul bij night te zien. Indrukwekkend om even op te gaan in deze imposante stad van zo een 10 miljoen inwoners en te voelen wat het met je doet, wat als…
Laat in de avond raapte ik mijn moed bij elkaar en stuurde een berichtje naar mijn oudste zus: ‘Onni, ik verwacht niks maar wilde je toch laten weten dat ik overmorgen in Busan ben. Please feel free to inform omma, appa, older sister and younger brother.’
Ik kreeg echter geen reactie, ze heeft het bericht zelfs niet gelezen.
Dag 4
Een spannende dag vandaag, samen met Soo ging ik in de namiddag naar het politiebureau om de zoektocht naar haar mama opnieuw in gang te zetten. Ze zoekt al jaren maar komt via de adoptiediensten tot nu toe geen stap verder. Na een bezoekje aan de Coex mall met de bekende bibliotheek, was er geen vluchten meer aan. We stapten het politiekantoor binnen bij de afdeling Vermiste personen om het verzoek in te dienen, vergezeld van vrienden van Dong Mi die zo lief waren te vertalen. Soo was super dapper en rustig, zelf moest ik meermaals mijn tranen wegslikken en de opkomende misselijkheid onderdrukken. Mensen die nog steeds vinden dat adoptie op deze manier kan plaatsvinden, nodig ik uit om eens een zoektocht mee te doen, om eens samen met iemand die al jaren zoekt in een grauw politiebureau te gaan staan, achter tralies en al. Het is zo onnatuurlijk om op deze manier zonder enige zekerheid af te smeken waar je gewoon recht op hebt. Je bent zo afhankelijk van de goede wil van anderen en overgeleverd aan contacten ter plaatse. Ik voelde me overspoeld door onrechtvaardigheid, boosheid ook weer, en de misselijkheid liet zich niet meer wegduwen. Niemand zou ooit om die reden bij een politie bureau terecht mogen komen. Er was soju nodig, tranen ook, om wat te verzachten en de illusie te wekken dat één en ander weggespoeld kan worden.
Morgen treinen we richting Busan, waar mijn familie woont, mijn zus heeft mijn bericht nog steeds niet gelezen.
Liefste Renate, wat onwijs moedig en mooi dat je je hart weer zo deelt en openstaat voor een ieder die jouw blog kan lezen.
Ik ben zo blij voor je dat je daar bent met deze 4 fantastische vriendinnen. Mijn hart gaat naar je uit en ik weet verder niet wat ik moet zeggen. Je kunt dit, dat vertrouwen heb ik in je, maar je tranen zijn zo terecht en laat ze vloeien.
Wat sneu te horen dat je familie niet reageert…. Weet dat het voor hen waarschijnlijk ook niet makkelijk is en als de nood erg hoog is, dan heb je je vriendinnen en soju in de buurt…
Ik hoop dat je ondanks deze ‘bummer’ er toch een fantastische reis van kan maken en je roots wat van dichterbij kan ‘voelen en proeven’.
Dikke knuffel… in gedachten zijn we bij je 😘
Met betraande ogen gelezen… Ik volg jullie reis!
Renate, ik lees graag je verhalen in je moederland. Hoe moeilijk het soms ook is, veniet ten volle
💔
Zo heftig allemaal. Mijn tranen prikken ook bij het lezen van jouw harde realiteit. Je bent in goed gezelschap, en dat werkt hopelijk rustgevend. In gedachten bij je, op alle vlakken.
Chère Renate, Je te suis avec beaucoup d’émotion et n’arrive pas à comprendre comment cela est possible et le pourquoi. Viviane et moi, t”apprécions beaucoup et te souhaitons un retour paisible dans ta famille .