27. Het kan verkeren…

Weer een post…er is veel gebeurd en er is nog steeds wel wat gaande. Ik zal het voor het gemak (vooral voor het mijne) beknopt, chronologisch proberen te beschrijven.

Het etentje met mijn zus was fijn. Ilja wilde een ‘knap pakje’ aan, om er goed uit te zien en Nia liet me haar hart voelen, hoe het bonkte voordat we er waren. Zelf was ik eerst wel gespannen en onwennig, maar ze was heel zorgend en mijn lijf ontspande zich snel.
Haar dochter was er door puberperikelen niet bij, maar haar zoon wel en die ontfermde zich als een oppa (grote broer) over de kinderen. Hij ging met hen op zoek naar perensap, Johan mocht niet mee want dan kon hij geen echte oppa zijn.

* Gisteren, tijdens het etentje met zus 1:

  • ‘Zus 2 was op zakenreis maar komt vanavond terug aan in Busan. Ze gaat je bellen, ze wil morgen afspreken.’ ‘Wil ze ons nu ook zien dan?’ ‘Ja, natuurlijk.’
    Oh…gaat het zo? Niks aan de hand?! Heb ik dagen voor niks gehuild?
  • ‘Omma ligt in het ziekenhuis (voor zover ik begreep door bloeddrukproblemen na een knieoperatie), maar je kan haar een bericht sturen hoor.’
  • zus 1 bij het afscheid: ‘Sorry, sorry, sorry, I am so sorry.’

    * Vandaag, de ochtend na het etentje:
  • berichtje van zus 1: ‘Omma komt vandaag uit het ziekenhuis, ze gaat je bellen, ze wil morgen afspreken.’
  • Ik hoor uren niks, niet van zus 2 en niet van mijn moeder, dus ik stuur zelf maar een berichtje naar elk van hen.
  • Ik ontvang gelijk antwoord: ‘We willen graag afspreken, thank you so much for coming.’
    Ok…dus al dat (K)drama was echt overbodig?
  • berichtje naar mijn broer: ‘Euh, wat gebeurt er?!’
  • berichtje terug: ‘Ik zal het uitleggen als je hier bent.’
  • berichtje van zus 1: ‘Toen omma hoorde dat je hier was, wilde ze jullie toch graag zien.’
  • Deze avond, berichtje van mijn broer: ‘Welke vlucht nemen jullie vrijdag? Omma komt mee op weekend naar Jeju, als jullie mij komen bezoeken.’ ‘Wat?! Oh my god…’

    Wat is dit? Honger weg. En zie ik dit zelf wel zitten (die vraag was ik mezelf ook even vergeten te stellen)?
    Mijn adoptiemoeder zei me vaak geërgerd dat ze vond dat ik zo wispelturig was…waar zou dat vandaan komen?

    Ik ging wat alle kanten op vandaag: verrast, blij, enthousiast, verdrietig, verontwaardigd, …
    In het hier en nu spring ik (en Johan en de kinderen ook) en pas ik me aan, mijn familie was voor mij het doel van deze reis van bij het begin, alles wat ik wilde en verlangde. Maar er is wel degelijk iets geknakt een paar weken geleden door hun reactie. De impact van de (zoveelste) afwijzing door moeders is zo diepgaand, ik vind geen woorden om dat uit te leggen.
    Zowel mijn zussen als mijn moeder zouden mij bellen, maar ze deden dit alledrie uiteindelijk toch niet, dit maakt me toch wat opstandig. Ik moest het redelijk diep in mijzelf gaan zoeken om hen als 1e te contacteren, gisteren en vandaag. Ondanks mijn diepe verlangen is het gevoelsmatige niet gelijk hersteld.
    Ik ben blij, heel blij. Er is niets wat ik meer verlangde. Maar ik voel ook de reserve die zich als vanzelf en als vanouds in mij heeft genesteld ter zelfbescherming. Tegelijk wil ik niet in de valkuil trappen, in dit spel van aantrekken en afstoten, van verlangen en afwijzen, van kwetsen en gekwetst worden. En ik wil mezelf (en de kinderen) niet ontnemen waar we recht op hebben en wat mijn familie ons kan en wil geven. Het blijft diepgeworteld complex en maakt dat herenigingen helaas bijna nooit een happily ever after zijn, het blijft altijd hard werken, voor iedereen die betrokken is.
    Zoals een wijs iemand me stuurde: ‘Adoptie is vaak kut, ook voor hen’. Ik ben de eerste om dat te zien en te beamen, maar ik gun mezelf toch ook even een moment van verongelijktheid.

Er is ook altijd de schroom om deze laag te benoemen, ik ken zoveel mensen die er alles voor over zouden hebben om hun ouders of andere familie te vinden. Ik besef dat ik, ook zonder contact, zo ontzettend veel meer weet en heb gekregen dan zij. Daar zal ik àltijd, onder de gegeven omstandigheden, onmetelijk dankbaar voor zijn.

We gooien ons hele schema om voor de komende week: vluchten herboeken, hotels annuleren, andere hotels bijboeken,… Want nu mijn familie ons wil zien, doen we alle moeite om er zoveel mogelijk uit te halen. Of zoals een ander wijs iemand stelde: ‘We zullen het overschrijden van de grenzen en het pleasen later weer wel fiksen.’
Nog iemand merkte goed op: ‘ Soju zou vergoed moeten worden als nazorg voor geadopteerden.’
Ik denk ook aan de 8 jaar nadat ik hen gevonden had en mijn adoptiemoeder nog leefde. Jaren waarin ik soms pas na 2 jaar antwoordde op mails van mijn zussen, jaren waarin zij altijd zijn blijven uitreiken en nooit beledigd, gekwetst of boos hebben gereageerd. Het doet mildheid groeien.
En verlangen…morgen gaan we mijn familie zien. Dan kunnen de kinderen en ik onze plek in mijn familie even fysiek innemen. En bovenal, dan kan ik weer even voelen hoe het is om de dochter te zijn van mijn moeder.

8 reacties

  • Inge

    Pfff, wat ik voel is een belachelijk kleine fractie van hoe het voor jou/jullie moet zijn en ik weet al niet waar kruipen van verwarring en chaotische gevoelens.
    Maar wat prachtig en moedig dat je blijft zoeken naar kansen op verbinding.
    Ik wens het jou en jullie een miljoen keer toe dat die moed en mildheid beloond wordt met waar je recht op hebt.

  • DongMi

    Ik ga met je mee in al je wispelturigheid! 🤪 Hoe mooi is het dat je straks (bijna) iedereen bij elkaar hebt. Op Jeju nog wel!! 🤩 En ja, soms vergeten we even hoe wij hun hebben afgewezen en in onzekerheid hebben gebracht in het begin. Afstand en adoptie kent wat dat betreft vooral veel verliezen voor beide partijen.
    Slaap lekker voor nu en geniet! 🇰🇷🥰

  • An Sheela

    Zo heftig allemaal! Qua flexibel zijn kan dit tellen, en ook al geldt het spreekwoord ‘Oefening baart kunst’, aan elke oefening zijn er grenzen. Je doel om je familie te zien begrijp ik ten volle. Ik hoop dat de ontmoetingen kunnen verlopen in een context die voor iedereen zo haalbaar mogelijk is. Helaas kan niet alles voor iedereen perfect gaan, ik duim dat de prille familie-liefde kan doorgroeien zodat de pijn die bij alle partijen aanwezig is, beetje bij beetje kan verzachten. Liefs van je blog-maatje, An Sheela

  • Ann

    Gene simpele om mee om te moeten gaan. Onvoorspelbaarheid in iets wat emotioneel heel uitdagend is.
    Maar eruit halen wat erin zit, zou ook mijn spontane reactie zijn. En das ok denk ik, zolang je jezelf toelaat achteraf te overdenken en het wat anders te laten verlopen een volgende keer. Het is een rollercoaster aan emoties tussen de verwachtingen van alle parties, de intensities van ontmoetingen, het alles een plaats geven. Je kan niet anders denk ik dan in eerste instantie reageren zoals je nu doet. Zolang je maar genoeg terug tot jezrlf en je eigen stuk komt. Misschien kan na het loslaten van de ‘loyaliteit’ naar je adoptieouders, het (te veel?) rekening houden met de gevoelens van je bologische familie, en jouw ervaring daarrond, wel eens op tafel komen te liggen. Sowieso ben ik wel heel blij voor je dat je contact hebt! Laat dit een mooie tocht zijn naar jezelf, samen met je gezin. 😘

  • Annie bruylandts

    Ben echt blij voor jullie ik voel met je meegenieten ervan

  • Peter & Greet

    Wat een rolkercoaster, ongeloofelijk hoe je van het ene uiterste naar het andere wordt geslingerd. Maar we zijn wel superblij voor je dat je uiteindelijk dan toch je familie en in extremis je mama kan ontmoeten, zodat ze alsnog jou gezin, jouw kindjes keren kennen. We hopen voor jullie mee voor fijne momentjes daar ❤️

  • Bina

    Lieve Renate,
    Wat een reis vol teleurstellingen, tegenstrijdige gevoelens en verrassingen.

    Adoptie is voor iedereen overleven en maakt dat we gekke sprongen maken. Hopelijk kunnen jullie elkaars overlevingsstrategieën voornu kunnen vergeven en aanwezig zijn in het nu…waarin jullie samen kunnen zijn.

    Ik ben zo ontzettend blij dat jij en je kinderen jullie familie gaan ontmoeten. Laat alles voor nu los … en let it be….❤️

  • Kirsten H

    Wooow, Renate… Wat een wendingen… Hopelijk is alles ok verlopen? Dikke knuffel aan jullie allen

Laat een antwoord achter aan Bina Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *