26. Busan: een onverwachte ontmoeting?

Gisterenmiddag zijn we aangekomen in Busan, mijn geboorteplaats, havenstad met een paar miljoen inwoners. Voelt lichtjes anders dan het landelijke Essen waar ik opgroeide.
’s Morgens kreeg Ilja uit het niets een woedeaanval, hoe het nu kon dat we in Busan niemand gingen zien, terwijl iedereen daar toch woonde…
Dus ook voor hem, maar vooral voor mezelf, was ik heel blij om te kunnen zeggen dat ik net had kunnen afspreken met mijn oudste zus.
We gaan over een uurtje eten, toch spannend. Hoe zal het zijn na alle perikelen en met onze gezinnen erbij? Zal ik iets kunnen vragen over mijn moeder?

Sinds gisterenochtend is hier de mondmaskerplicht buiten vervallen. Veel Koreaans zullen mensen niet meer tegen mij spreken nu, we geven onszelf weg als buitenlanders door dat ding naar beneden te trekken vanaf het moment dat we buiten stappen. De Koreanen huppelen vrolijk verder met mondmasker ook al hoeft dat buiten dus niet meer.
Het is een gek idee dat niemand zou denken dat ik bij Johan en de kinderen hoor als ik 5 meter achter of naast hen stap. In België zien mensen dit in 1 oogopslag, hoe druk het ergens ook mag zijn.
De kinderen dartelen nog steeds rond, de metro nemen, het eten,… ze lijken echt wel in hun element. Iedereen is heel vriendelijk tegen hen, mensen staan recht om hen in de metro te laten zitten en op de 1 of andere manier verzamelden ze al een handvol gadgets die ze her en der kregen van random voorbijgangers. Mijn ietwat angstige, afwachtende zoon zwaait ondertussen uit zichzelf naar mensen, draait eens al dansend met zijn kont, hij geniet van de aandacht.
Ik op mijn beurt geniet van de organisatie, de structuur, de orde, de betrouwbaarheid en de voorspelbaarheid van het openbaar vervoer en de rest van het openbare leven. Zoals Johan al verschillende keren heeft opgemerkt: ‘Ze zijn hier wel stipt, het moet allemaal juist zijn’. Yes! Don’t you just love that… hij begrijpt nu beter dat ik er niks aan kan doen want dat dit gewoon (ook) in mijn systeem zit 🙂

In Busan zijn voelt ook raar momenteel. Ik voel scherp de nabijheid van mijn moeder, die maakt me alert. Ik denk haar te zien in de metro, stel me voor dat ik haar tegen kom en vraag me af of ze misschien in de straat naast ons wandelt. Als ik eraan denk dat dit voor binnenlands geadopteerden misschien dagelijkse kost is…hartverscheurend.
En mijn 2e zus…ik zou gewoon naar haar kantoor kunnen gaan, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Wie weet is mijn vader er en zie ik hem ook gelijk. Ik heb maar 2 dagen om hierover te beslissen, waar het eerst helder was om dit niet te doen, wankelt dit nu sterk en weet ik gewoon niet wat ik moet doen. Gisterenavond had ik het er echt moeilijk mee . Ze is zo dichtbij maar verder weg dan ooit.

3 reacties

Laat een antwoord achter aan Marie-Loe Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *