7. Eindelijk terug!

Mijn 1e nacht in Korea zit erop. Mijn borstkas springt bijna uit elkaar van de uiteenlopende en hevige emoties. Om het, hopelijk, wat samenhangend te houden, zal ik een chronologisch verslagje maken van de afgelopen 2 dagen.

Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zover. Hoewel ik de afgelopen weken ontzettend gespannen was of alles wel zou lukken, voelde ik me tamelijk kalm. De dag was nog zeer gevuld met onder andere een 1e afspraak bij een traumatherapeut, die zelf ook geadopteerd is. Om conclusies te trekken, is het wellicht nog te vroeg, maar wat een verademing om met haar te spreken, ze kon vanuit haar expertise rond trauma accuraat verwoorden wat er speelt bij mij en benoemen waar ik nood en behoefte aan heb, zonder dat ik dat zelf al door had. Ik kwam er vol energie maar ook met een zekere rust terug buiten.

In de namiddag zetten we eerst Nia af bij een vriendje en Ilja bij mijn zus. Hoewel ik er heel erg tegenop had gekeken, verliep het afscheid rustig, zowel voor mij als voor de kinderen. Ik schreef een paar briefjes voor hen en voorzag een paar kadootjes die Johan hen kan geven, 1 voor elk weekend dat ik weg ben.
Op de luchthaven aangekomen, voelde ik me nog steeds redelijk kalm, ondanks het feit dat Johan en ik al bij de auto afscheid moesten nemen omdat hij niet mee naar binnen mocht door corona. Ik ondervond geen problemen bij inchecken, security of douane en na een koortscheck was ik eindelijk echt zeker dat ik zou vertrekken.

Ik was emotioneel bij het opstijgen, maar ik kon ongegeneerd huilen aangezien het vliegtuig bijna leeg was. Ook bij het landen gingen mijn emoties wat met me aan de haal, maar die maakten al snel plaats voor de logistieke en praktische beslommeringen om op mijn bestemming te geraken. Rond 14.15u plaatselijke tijd ben ik geland, uiteindelijk was ik iets over 22u bij mijn ouders thuis.
Voor ik de luchthaven uit was, had ik mijn gegevens al 3x moeten opschrijven, werd mijn temperatuur gemeten,… dit heeft zich nog herhaald bij het nemen van de bus, de trein en de taxi. De Army quarantine support force (mannetjes in witte beschermingspakken) leidden vanaf de luchthaven alles in goede banen voor de quarantainegangers: we kregen allemaal een rode sticker opgeplakt en een haag van die witte mannetjes zorgde ervoor dat andere mensen op afstand bleven en wij bij de bus geraakten. Na de bus volgde de trein waar 50 volwassen zich als 1 rood bestickerde man zich netjes in de rij naartoe begaven. Mijn mastercard werkte om 1 of andere reden niet, dus het 1e wat ik mijn familie moest vragen was geld om de trein en de taxi te betalen… Na de treinrit volgden we in quarantainecolonne een vrouw die een gigantisch taxibord omhooghield voor de laatste administratie rompslomp, 2 coronatesten en nog eens een temperatuurmeting.

Rond 21.30 kon ik dan eindelijk in een taxi stappen die me naar het huis van mijn ouders zou brengen. Tot dan was ik verbazingwekkend rustig, ik voelde me eigenlijk het kalmste sinds weken. Tijdens de taxirit werd ik emotioneel, Busan binnen rijden voelde toch wel heel bijzonder en de skyline by night is redelijk indrukwekkend.

Bij aankomst stonden mijn zussen, de dochter van mijn oudste zus en hun mannen mij op straat op te wachten. Een heel echt, hecht en intens moment was het om hen te zien, vast te houden (plat te knijpen), te voelen, te ruiken. Mijn vader kwam mij tegemoet en was heel emotioneel, hij is klein en fijn van gestalte maar het kostte hem geen moeite om mij pijnlijk fijn te knijpen.
Het 1e contact met mijn moeder was kort, ze omhelsde mij maar ging gelijk naar de keuken om de tafel vol eten te zetten en zich een houding te geven. Mijn broer werkt als leraar buiten Busan, omdat hij een overheidsmedewerker is, mag hij niet in contact komen met mensen die in zelfquarantaine zitten. Verder was heel de familie aanwezig.

Toen ik daar zo zat, tussen iedereen voelde ik me best wel op mijn plek eigenlijk. Mijn zussen, vader en moeder gaven mij om de beurt eten (als in: in mijn mond steken), dus ik heb behoorlijk wat voedsel moeten wegwerken. Ze vierden ook mijn 1e Koreaanse verjaardag, met taart en soju, en anders dan ikzelf lijkt mijn moeder niet zoveel last te hebben van de Asian glow.
Mijn vader had ergens een boek gevonden waar een stukje in staat over de geschiedenis van België, hij was erg fier om daarover te kunnen vertellen.

We wisselden kadootjes uit (naast chocolade vooral foto’s en een fotoalbum van mij dat mijn liefste vriendinnen voor hen gemaakt hadden) en hadden veel fysiek contact, ik denk dat we allemaal behoefte hadden/hebben aan affectie met elkaar. Ik begreep ook al snel dat mijn moeder samen wilde slapen, hoewel ik hier op voorhand voor dacht open te staan, voelde ik heel duidelijk dat dit te veel en te snel zou zijn, dus ik vroeg 1 van mijn zussen deze boodschap over te brengen. Eenmaal in mijn kamer kwam ze toch langs met haar pyjama, maar ik kon vrij makkelijk duidelijk maken dat ik alleen wilde slapen.
Uit vele kleine dingetjes bleek dat ze mijn komst met liefde hadden voorbereid, van tandenborstel, over onderbroeken, dagcrème en een elektrisch deken, … alles was voorzien. Toen ik mijn koffer opendeed vond ik als verrassing tekeningen van de kinderen en een brief van Johan, dat zorgde ervoor dat ik een (1e?) kleine breakdown had waarbij allerlei uiteenlopende emoties hun weg naar buiten vonden. Ik voelde ook een soort van paniek: hoe had ik ooit kunnen denken dat dit een goed idee was, 3 weken is gigantisch lang,… Anders dan voorgenomen, bleef ik niet op voor de Koreaanse les en sliep ik vrij goed tot 9u, toen mijn moeder naast mijn bed stond met yoghurt, tomaten en chips. Ondanks dat ik niet van de chips at, voelde ik me heel de ochtend misselijk en kon ik eigenlijk niks eten, ook mijn lichaam blijft er niet onbewogen onder.

Momenteel kan ik zeggen dat mijn familie veel affectie geeft, ook mijn ouders. Ik voel dat dit ook voor mij een verlangen vervult. Verder word ik volledig verzorgd, ik moet niks doen, zelfs niet rechtstaan en als ik mijn hand uitsteek om iets te pakken van tafel, wordt de tafel dichter naar mij geschoven. Het lijkt vooral zaak nu om een evenwicht te vinden tussen verzorgd te worden maar me niet verstikt te voelen. Mijn ouders zijn tot nu toe overgelukkig en dankbaar dat ik er ben, zelf ben ik ook weer wat kalmer, ik hang al heel de ochtend met mijn moeder en de vertaalapp in de zetel, maar honger heb ik voorlopig nog niet.

14 reacties

  • Kiran

    Ik moet zelf wat huilen bij het lezen van deze post, Renate. Het voelt alsof je alles krijgt wat je ooit nodig had, maar dan ook allemaal ineens, dus ik kan geloven dat het héél overweldigend is. Ik hoop dat je je kan laten onderdompelen in het cultuur- en DNAbad dat je al verdient sinds het moment dat je bij hen bent weggegaan in eerste instantie en dat je alles goed kan voelen en het een juiste plaats vindt in je lichaam. Heel veel liefs!

  • Evi en Maarten

    Fantastisch Renate. We zijn echt heel blij voor jou dat je deze grote en spannende stap hebt durven zetten! Je bericht en de foto met je mama in de Mathijssen-app gisterenavond bezorgde ons kippenvel!

    Geniet ervan en tot snel!

  • Chris

    Wow Renate…
    Hier wordt een mens stil van maar ik ben blij dat het zo vlot is verlopen !
    Toch een beetje positief nieuws in deze corona tijd 🙂

  • Marijke Bonaers

    Super om dit te horen. Eindelijk ben je zover geraakt.

  • Suzanne Mortier

    Ik ben zo intens blij voor jou Reante dat je eindelijk op de plek en bent waar je zo lang naar verlangd hebt! Krop in de keel, tranen in de ogen en kippenvel! dikke knuffel!

  • Stephanie

    Heel veel hartjes voor jou! Ik herken zoveel van je schrijft bijna 1 op 1. En wat goed van je dat je nee hebt kunnen zeggen tegen je je moeder over samen slapen. Bij mij is ook het contact met mijn ouders, en vooral mijn moeder, hetgene wat het meest oproept; van hunkeren naar hun liefde en aandacht tot enorme woede over het afstaan en hen van me af willen duwen. Het hoort er allemaal bij. De vreugde, rust, warmte en veiligheid kan ik ook makkelijker voelen bij mijn zussen en broer.
    Ik wens je 3 prachtige weken.

  • Kirsten Heremans

    Renate, lichaam en geest hangen zo fel samen. Een mens is een holistisch wezen… Dat bewijzen de dingen die je nu doormaakt. Maar laat het gebeuren en forceer deze niet. Alles gaat op zijn plaats vallen. De puzzel kan nu echt worden gelegd. Het is een puzzel met immens veel puzzelstukken, maar het gaat je wel lukken. Ik wens je veel mooie momenten, veel tijd om te praten, elkaar te leren kennen, … Goed van je dat je je grenzen hebt aangegeven die eerste avond/nacht! Succes daar! Veel liefs !

  • Anneke

    Wow, pakkend om te lezen!
    Je doet dat goed, Renate!
    x

  • Katrien Joossen

    Amai Renate
    Zelfs een traantje hier.
    Laat je maar goed verzorgen daar!
    Geniet!!
    Xx

  • Hilde

    Wauw…Renate…ik word emotioneel, maar ook zó blij als ik dit lees! Hoe bewonderenswaardig knap en moedig van jou!
    Hele dikke knuffel! Je doet dat zó goed…
    💖

  • Anneke

    Wat een indrukwekkende rollercoaster aan emoties: zo veelzijdig, zo intens. Mijn hart maakt capriolen als ik jouw verslag lees. Gewoon omdat ik probeer in te beelden hoe het voor jou moet zijn. Wees lief voor elkaar en vooral voor jezelf. Maar alles wat ik lees klinkt veelbelovend. Ik wens je nog fijne momenten toe voor de komende dagen.
    Veel liefs.

  • Anne Van Kampen

    Wauw… Hoe overweldigend moet dat allemaal geweest zijn. Een emotionele brok heeft zich in mijn keel gevormd bij het lezen van je ervaring.
    Geniet van elk moment samen en alleen. En hou ons zeker op de hoogte.
    Veel plezier!
    Anne

  • Julie Van Bel

    Geweldig Renate! Ik ben blij voor jou dat je goed aangekomen bent. Fijn om te lezen dat je hartelijk ontvangen bent bij je Koreaanse ouders. Het zal allemaal wel overweldigend en emotioneel voor je zijn. Dat lijkt mij van zelfsprekend hoor. Geniet van de tijd met je familie. Hartverwarmende knuffel.🥰

  • bruylandus annie

    hier traantjes ik ben blij voor jou en fantastische familie precies geniet ervan

Laat een antwoord achter aan Evi en Maarten Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *