17. Wat een jaar

Een goed jaar geleden werd ik wakker met de positieve DNA test in mijn mailbox. Hierop volgde een jaar waarvoor het woord rollercoaster eigenlijk de lading nog niet dekt. Ik heb in mijn leven nooit zo intens gevoeld als het afgelopen jaar, zowel in positieve als in negatieve zin.

De afgelopen maanden voelden rustiger, minder scherp maar ook verdrietig. Ik mis mijn familie echt en ik had eigenlijk geen contact met mijn moeder. Ze heeft zich na mijn bezoek volledig terug getrokken in haar eigen pijn. Ze negeerde mijn berichtjes en blokkeerde me zelfs een tijdje in het chatprogramma dat we gebruiken. Hoewel ik dit rationeel wel kon plaatsen, heeft het me toch gekwetst en het raakte volledig aan het gevoel (voor de 2e keer) afgewezen te worden. Ik had zo gehoopt (en eerlijk gezegd ook gedacht) dat het bij ons anders zou kunnen verlopen. 2 weken geleden stuurde ze dan een berichtje (nadat ik mijn broer had ingeschakeld om af te tasten of we de communicatie terug op gang konden brengen) waarin ze schreef dat ze zich zo schuldig voelde omdat ze nooit iets goeds had kunnen doen voor mij.

Afgelopen zondag belden we voor het eerst sinds begin mei terug met elkaar. Ik was heel blij om iedereen ‘te zien’, zo blij…als een kind en ik zou liefst het vliegtuig op willen stappen om bij hen te zijn. Ik moet even heel erg huilen. Valt dat uit te leggen, hoe intens het gemis en het verlangen kunnen voelen, ook al heb ik dan gevonden.

Ergens halverwege dit woelige jaar ontmoette ik An Sheela in een onlinegespreksgroep voor geadopteerden. Naast een persoonlijke klik delen we ook een grote betrokkenheid op het welbevinden van geadopteerden, inclusief erkenning voor ons verlies met de bijhorende rouw en impact.

Ondertussen zagen we elkaar al regelmatig in real life, onder andere tijdens het 1e deel van onze opleiding tot adoptiecoach.
Aangezien we allebei al eens graag iets aan papier toevertrouwen, hebben we besloten samen te bloggen over ons dagelijks leven en hoe adoptie ons daar regelmatig inhaalt.
Ik vermoed dat geadopteerden (h)erkenning kunnen vinden in hoe we adoptie soms op de meest onverwachte momenten tegen komen. Voor niet-geadopteerden kan het verrijkend zijn en voor een bredere kijk op het thema zorgen om onze dagelijkse beslommeringen als geadopteerde mama’s, partners, werknemers, collega’s, vriendinnen,… mee te volgen.

Welkom op www.tussen-india-en-korea.be

6 reacties

Laat een antwoord achter aan Pia Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *