35. Take me home

Dag 5
We reisden met de trein naar Busan vandaag, voor mij met gemengde gevoelens. Eunhee bleef in Seoul en het voelde even verleidelijk om Busan (en de situatie met mijn familie) te vermijden en ook te blijven. Wat moet ik daar immers, waarom zou ik de pijn zo expliciet opzoeken? Maar zoals Johan in april al zei: het is er toch, of je nu gaat of niet. Tijdens het bespreken van deze reis in mei liet ik nog in de planning opnemen dat ik langer in Busan zou blijven en niet bij de rest in een hotel zou slapen omdat ik bij mijn familie zou logeren, we spraken toen immers af elkaar zeker te zien. Hoe anders is de situatie nu.
In de trein hoorden we hoe stil het was…nadat we streng aangemaand werden om te zwijgen en zelf even stil waren, we zaten blijkbaar in een stilte coupé. Tijd om na te denken dus, ook toen schoot weer door mijn hoofd om gewoon langs te gaan. Dit idee wordt voornamelijk aangewakkerd door de suggestie van andere mensen. Zelf heb ik het gevoel dat ik op mijn beurt deze grens van hen te respecteren heb, hoe onbegrijpelijk alles op dit moment ook is voor mij, het gaat niet enkel om mij en mijn behoeften, ik maak deel uit van een groter geheel, ook al heb ik daar momenteel geen zicht op.


Voet zetten op mijn geboortegrond deed ik deze keer weer iets bewuster, ik neem alles in me op van wat had kunnen (moeten?) zijn. ‘s avonds drongen soju en nore bang (karaoke) zich op. Het was duidelijk dat er bij ons allevier een serieuze lading en last afgezongen moest worden. Voor we de karaoke binnen mochten, werd nog geverifieerd of we wel ouder dan 20 jaar waren, we droegen wel mondmaskers, maar toch 🙂


In de loop van de dag kregen we nog een berichtje van een andere Seoul sister die al decennialang haar mama zoekt. Ze verbleef afgelopen zomer 2 maanden in Korea maar opnieuw zonder resultaat. Onze verhalen en foto’s gaven haar de duw om vandaag haar ticket te boeken en morgen af te reizen voor een paar dagen zodat ze een aantal zaken kan doen voor haar zoektocht die op afstand moeilijk zijn.


Dag 6
Ik heb voor mijn gevoel geen oog dicht gedaan vannacht, mijn lijf was heel onrustig en ging op en neer tussen gaan aankloppen of toch maar niet. Onderweg naar de Songdo kabelbaan heb ik constant een zwaar gevoel en een krop in mijn keel. Ook: ‘Zouden we haar tegen komen? Zou ze in de straat hiernaast lopen?’ komen regelmatig weer terug.
Bovenaan de kabelbaan hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Miek staat geruisloos naast me, zoals wel vaker het afgelopen anderhalf jaar: ‘Je bent geboren in een vakantiestad.’ Het is niet toevallig dat zij de knop indrukt, maar meer heb ik niet nodig op dat moment. Ik kan alleen maar denken dat ze daar ergens rondloopt, mijn omma, en ik kraak even. Inwendig (en ook iets minder inwendig) schreeuw ik om mijn moeder, en ook waarom, waarom wil ze mij niet zien? Wat ben ik blij met de fysieke aanwezigheid en nabijheid van mijn dierbare reisgenoot, niet enkel tijdens deze 12 dagen. Mijn lichaam kalmeert na een tijdje ook weer.
Ik besluit mijn andere zus (degene die uit de familieapp is gegaan) toch een bericht te sturen. Zij heeft het wel gelezen maar reageert evenmin.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik het zo kan laten, maar er zijn nog heel wat uren in 2 dagen en 2 nachten om te twijfelen en van gedachte te veranderen. Zal ik spijt hebben als ik niet ga? Wellicht, maar veel minder dan als ik wel langs ga en de dingen nog vererger. Ik probeer de, voor mij, ondoorgrondelijke Koreaanse manier van doen te volgen.


En ik geniet ook, het is nog steeds ook heel vervullend om hier te zijn, de (soms niet zo frisse) lucht in te ademen, het eten te eten en de taal te horen. Een uur nadat we bij de kabelbaan weg gingen, sta ik weer te dansen in een winkel, de balans weer gevonden.
We kopen sokken bij een man in de metro, als hij hoort dat we geadopteerd zijn, springen de tranen in zijn ogen en geeft hij ons een zakdoek kado. Wat zou zijn verhaal zijn? Wat heeft hij met afstand en adoptie?
Als zalige afsluiter van de dag trakteren we onszelf op een Thaise massage, om 22u ‘s avonds zonder afspraak met 3 mensen een massagesalon binnenwandelen en als koninginnen bediend worden, dat is ook Korea.

4 reacties

  • Soo

    Goed van je om je eigen gevoel te volgen en te doen waar jij je goed bij voelt… dikke knuffel voor deze moedige manier van omgaan. Fijn om te lezen dat je goed omringt bent en je je toch ondanks alles goed amuseert. In gedachten ben ik daar ook 😉

  • Nadia

    Elke keer ben ik verheugd om weer een stuk van je reis te mogen lezen. Wat ben je een sterke vrouw! Zeer mooi hoe je je gedachten weet te brengen naar het hier en nu en zo kan genieten van alle moois om je heen. Alle gevoelens mogen er zijn, heerlijk! 🥰

  • An Sheela

    Zo meeslepend… En toch blijf ik van mening dat jouw kracht ervoor zorgt dat je dit allemaal kan doorstaan. Voelen en dan pas doen of niet doen. Een evenwichtsoefening die heel veel energie vraagt. Gelukkig kan een massage die spanning wat verminderen. Het is alsof je de momenten van pijn kan afwisselen met momenten van genieten. Tonnen respect, lady…
    Groetjes aan het ganse gezelschap!

  • Annelies

    Mooi, moedig, ontroerend, heftig,…. ik word er stil van. Goed dat je daar met Koreaanse vriendinnen omringd bent. Mooi dat jullie elkaar steunen en dit samen kunnen delen.
    Lieve groeten!

    (Ps de kappersbeurt heeft jullie blijkbaar een jeugdige look gegeven 😉)

Laat een antwoord achter aan Soo Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *